مـیــخانه مـگر بال و پــرم را بـپـذیـرد            تـــا آتــش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظـرفیت دل در گرو پاکیِ ظـرف است            ای کـاش همیــن مختصـرم را بپـذیـرد

در زاویـهٔ گــردش پـیـمانـه نــشـســـتـم            تــا دســتِ گــدای سـحــرم را بپــذیـرد

منظورِمنِ بی سر و سامان خودساقی ست            پس اوست که بـاید نظــرم را بپـذیــرد

جارو زده ام بـا مـژه خـاک قــدمش را            شاید بـرســد چشــم تــرم را بــپــذیــرد

سر می کشم آن قــدر به بالا که بـبـیـند            دنبــال هــمیــنــم کــه سـرم را بپذیــرد

مقصود من ازعـشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه سری هست، فدای سـر اربـاب            سر به ســر ارباب، سرِ نـوکـر اربـاب

بهتر که سرم را به روی دسـت بگیرم            چیــزی که نــدارم ببرم محضر ارباب

از کــودکی ام یــاد گرفتــم کــه بگـویم            مــادر پــدرم نــذر پــدر مــادر اربـاب

تا بوده همین بوده و تاهست همین است            جَمعـند گــداها همه دور و بـر اربــاب

کار آن قــدری هست که بی کار نباشد            یک کارگـر از این همه کـارگر ارباب

این بال و پـر سـوخـتۀ فطــرسـی ام را            امشب بــرســانیــد بـه خاک در اربـاب

با گفتن یکبار«حسـین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان،سوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرۀ افطار شما هــست، گــدا هست            آقا که حسین است، بـرای همه جاهست

ما درد نگـفـتـیم و مــداوا شــده رفــتیم             پس بیشتر از هرچه که درد است، دواهست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس تـوست            در سینه ات انگار نفس نیست، شفاهست

تا خانه ببــر ســائل خود راکه بـگـویی            هر وقت گـرفتار شدی خــانۀ ما هست

در سـیـنۀ سینایی ات، اربـاب دو عالم!            گنـجـیـنـه ای از جلوۀ اسماء خدا هست

ما عرش خــدا را که نـدیـدیــم، ولـیکن            جایش شب جمعه،حرم کرب وبلاهست

مــا تــا ابــد دهــر بــدهکـار حـسـیـنـیم

والله گـرفتــار و خــریــدار حـســیـنـیـم

سرچـشـمهٔ توحید دو تا چشــم ترت شد            تا عــرش پــریدن هنرِ بـال و پرت شد

با زلفِ کـشیده، صف خیــرات کشیدی            یک شهر نمک گیر تو و موی سرت شد

بالا بنشین ای به قیــامت، قـد و قــامت            یکبار زمین خوردی و دل خون جگرت شد

باید که ز خاک قــدمش بوسه بـگیــرند            هر وقت که هـمبازی تو در به درت شد

ایــن پـیرهن ســرخ نشــان داد شهادت            از روز ازل آمــد و مــدّ نــظـرت شــد

لیلا تــویی و ماهمه مجـنـون تو هستیم

جانانه مسلمان تو و خــون تو هـستـیـم

آواره تــریــن ســائــل درگــاه رسـیــده            درمانــده تــرین مـانــدۀ در راه رسیده

ای جلــوهٔ رحمانـیت ای رحـمت مطلق            نــور تــو بــه دادِ دل گــمــراه رسیــده

قطع به یقین، دستِ بگیر است، قـیامت            دستی که به دامــان تو ای شــاه رسیده

یک وقت تن محتــرمـت درد نگــیــرد            از عــرشِ خــدا حولـــۀ دلخواه رسیده

شش ماه به روی جگـرِ سوخـته دل ها            داغ انـا الـعـطـشـان تــو بــا آه رســیـده

می خواست که از مادر تو اشک بگیرد            این بوسه که حالا به گــلوگــاه رسیــده

جبریل که پر ریخت، پیمبر نفسش رفت

حرف از گلوی توست که مادر نفسش رفت